خلسه در مذهب

ترجمه از امیر صادقی

خلسه فعالیتی است که منتج به حالتی از تغییر هوشیاری می‌گردد که در آن فرد در یک وضعیت خواب‌گونه یا حداقل جذبه‌ی عمیق قرار دارد. این شیوه‌ای رایج است که توسط شمن‌های تمام جهان برای وارد شدن به عالم روحانی مورد استفاده قرار می‌گیرد. وقتی آنها به خلسه فرو می‌روند، معمولن بازگو می‌کنند‌ که در حال انجام سفری هستند که در آن آنها باید از میان وضعیت‌های دشوار بگذرند تا به مدد رسان‌های روحی‌شان برسند. سپس آن روح‌های مهربان، شمن را در مداوای بیماری‌، سِحرزدگی، یا طرق ماوراء الطبیعه‌ی دیگر کمک می‌کنند.
در اکناف جهان، شمن‌ها و عرفا از روش‌های گونه‌گونی برای رسیدن به حالت خلسه استفاده می‌کنند. که شامل:

1. روزه داری
2. خود آزاری (شلاق زدن)
3. محرومیت حسی (کناره‌گیری‌های طولانی در تماس با انسان‌های معمولی)
4. تمرین‌های تنفسی و مدیتیشن
5. رقص و/ یا طبل زدن‌های طولانی،‌ مکرر و موزون (این می‌تواند امواج مغزی را تغییر دهد)
6. مواد تخدیر کننده



«درویش‌های ترکیه‌ای در حال رقص‌های طولانی، ‌مکرر و موزون جهت ورود به وضعیتی متغییر از آگاهی. به همراه موسیقی آنها به آهستگی حول یک دایره می‌چرخند در حالی که به طور پیوسته در گردش‌اند. دراویش، فرقه‌ای از صوفی‌های اسلامی هستند.»



استفاده‌ی شمن‌وار از مواد تخدیری، ‌مخصوصن در میان امریکایی‌ها شایع بوده است. استفاده از آنها به ویژه در جوامع کوچک برابرگرا رایج است. وقتی چنین موادی در دسترس باشد، آنها معمولن آسان‌ترین و سریع‌ترین روش برای اتصال با ماوراء‌الطبیعه هستند. مواد تخدیری که از گیاهان گرفته شده‌اند بیشترین منابع رایج هستند. برخی از این مواد می‌تواند سریعن موجب بروز تصاویری از یک خصلت فشار‌آور علاوه بر عکس‌العمل‌های شدید فیزیکی گردند. به طور سنتی استفاده از مخدرها برای شمن‌های سیبریه، حوضه‌ی آمازون شمال امریکا، ‌و اروپا تا اواخر قرون وسطا بدون محدودیت بود. در این مناطق، یک شمن با تجربه معمولن ‌به عنوان یک کمک کننده و راهنما برای گروهی از مردم که این مواد را با هدف اتصال یا ورود به عالم روحانی استفاده می‌کنند، ‌عمل می‌کرد.

به زبان اصلی:

http://anthro.palomar.edu/religion/rel_4.htm